Διώξεις αριστερών πολιτών και πρόσληψη καθαριστριών στα σχολεία μόνον με πιστοποιητικά νομιμοφροσύνης «παρά των Αστυνομικών Αρχών»
του Αντώνη Κάλφα
1969. 26 Φεβρουαρίου. «Η Πιερική ‘Επιτροπή Δημοσίας Ασφαλείας’ με πρόεδρο τον Νομάρχη Πιερίας Ανδρέα Παπαματθαίου και μέλη τον Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Κωνσταντίνο Καραπιπέρη και τον Διοικητή Χωροφυλακής Βασίλειο Λιάτσο, αποφασίζει να παρατείνει την εκτόπιση 18 Πιεριέων εξορίστων για έναν ακόμη χρόνο ‘ως επικινδύνων εις την Δημοσίαν Τάξιν και Εθνικήν Ασφάλειαν του Νομού Πιερίας […επειδή εξακολουθούν να εμμένουν μετά φανατισμού εις τας κομμουνιστικάς των ιδέας και επιδιώξεις […] Πρώτος στη λίστα των ‘επικινδύνων’ ήταν ο Βάσιας Αμανατίδης. Μαζί του 17 ακόμη Πιεριείς που είχαν συλληφθεί τον Απρίλη του 1967 και είχαν εξοριστεί στη Λέρο—ο Χρήστος Ανανιάδης, ο Αντώνης Γκουτζαμάνης, ο Γιώργος Μαυρίδης, ο Χαρίλαος Μπούσιος, ο Ιορδάνης Πουλικίδης, ο Δημήτρης Τραπεζανλίδης, ο Θανάσης Φτίκας, ο Σπύρος Καλτέκης, ο Θανάσης Πούλιος, ο Χρήστος Βρεττόπουλος, ο Μιχάλης Σαββόπουλος, ο Κώστας Τεμερίδης, ο Γιώργος Τζιάτζιος, ο Δημήτρης Αβραμίδης, ο Στυλιανός Δεληγιώργης και ο Κώστας Τομπουλίδης. Δέκατη όγδοη στη λίστα ο Νόπη Κωτακίδου που ήταν εξόριστη στην Αλικαρνασσό Ηρακλείου. Ήταν η δεύτερη ετήσια παρόμοια απόφαση που εξέδιδε η ‘Επιτροπή Δημοσίας Ασφαλείας’ του νομού, για όσους δεν συμμορφώνονταν προς τας υποδείξεις και δεν υπέγραφαν ‘δήλωση μετανοίας’».
Στις 31 Δεκεμβρίου 1969, με απόφαση της Συγκλήτου του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, επιβλήθηκε η ποινή της διαρκούς αποβολής στον φοιτητή της Φυσικομαθηματικής Σχολής Γιάννη Γρηγοριάδη. Η απόφαση αυτή ελήφθη ύστερα από την κοινοποίηση του εγγράφου του Έκτακτου Στρατοδικείου Θεσσαλονίκης το οποίο καταδίκασε τον Γρηγοριάδη «εις πρόσκαιρον κάθειρξιν δέκα πέντε και ημίσεος (15 ½ ετών)». Ο Γιάννης Γρηγοριάδης (1940) διετέλεσε πρόεδρος της ΕΛΜΕ Πιερίας και υποψήφιος Δήμαρχος Κατερίνης το 2006 με τον συνδυασμό της Δημοτικής Αγωνιστικής Συνεργασίας.
Στη δικτατορία εμπεδώνεται η διάκριση των πολιτών σε εθνικόφρονες και μη εθνικόφρονες σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής (κοινωνία, παιδεία, οικονομία). Δικαίωμα στην εκτέλεση έργων ή σε οικονομικές συναλλαγές με το κράτος θα έχουν μόνο οι πιστοποιημένοι εθνικόφρονες. Ακόμα και η πρόσληψη καθαριστριών στο σχολείο απαιτεί πιστοποιητικά «παρά των διαφόρων Αστυνομικών Αρχών». Σε εγκύκλιό του (18.2.1969) ο νομάρχης Πιερίας επισημαίνει: «ως ισχυρά θα θεωρούνται πλέον μόνον τα Πιστοποιητικά νομιμοφροσύνης των εργοληπτών, τα εκδοθέντα μετά την 1.6.1967. Τα ανωτέρω δέον να έχητε υπ’ όψιν κατά την εκτέλεσιν υφ’ υμών των διαφόρων έργων». Στο πλαίσιο αυτό, λίγο αργότερα, στις 4.9.1969 θα απορριφθεί συναλλαγή με τον εργολάβο Κ. Τσεμεκίδη: «έχοντες υπ’ όψιν αρμοδίαν ανακοίνωσιν, φέρομεν εις γνώσιν υμών, ότι ο Τσεμεκίδης Κ. του Νικολάου, κάτοικος Κατερίνης, εκρίθη ως μη νομιμόφρων διά την συμμετοχήν του εις διαφόρους δημοπρασίας Δημοσίων Έργων» (Το σχολείο κλείνει... Δικτατορία (1967-1974) και Σχολείο).
1970. Το σχολείο, πέρα από τον γνωστό παιδαγωγικό του ρόλου ως φορέας γνώσης και αξιών, χρησιμοποιήθηκε από την δικτατορία και ως όργανο αντιδημοκρατικής, λογοκριτικής πρακτικής (υπήρχε κατάλογος με τα επιτρεπόμενα και μη επιτρεπόμενα βιβλία), ελέγχου των συνειδήσεων (μαθητών και εκπαιδευτικών) και αντικομμουνιστικής ρητορικής. Έτσι, λοιπόν, όπως γράφει η Ζωή Κουτσουρά, σε εγκυκλίους που αποστέλλονται στα σχολεία της Κατερίνης καλούνται αυτά να οργανώσουν εκδηλώσεις με θέματα όπως «Επέτειος μνημοσύνου διά τα θύματα της κομμουνιστικής κατά του Έθνους επιβουλής» ή να προβούν οι εκπαιδευτικοί σε ομιλίες με θέμα «Προδοτικοί σκοποί Εθνοκτόνου κινήματος και τα εγκλήματα του σλαυοκινήτου κομμουνισμού (8.12.1970). Παράλληλα, παιδιά 11 και 12 χρόνων, καλούνται από τους επιτελείς παιδαγωγούς της δικτατορίας να αναπτύξουν τις θέσεις τους πάνω σε πατριωτικά ή εθνικά θέματα όπως για παράδειγμα «Η κομμουνιστική απειλή και η 21η Απριλίου (11.12.1970).
