από τους συντελεστές του θεάτρου Πήγασος
του Αντώνη Κάλφα
Η στιβαρή και καλοπαιγμένη παράσταση του θεάτρου Πήγασος—στηριγμένη στο καλογραμμένο και πυκνό σατιρικό κείμενο του Άκη Δήμου—φέρνει καινούριο κόσμο, νέους θεατές και βεβαίως έναν άλλο αέρα στη μονίμως γεμάτη αίθουσα του θεάτρου.
Ποια είναι όμως η συνταγή του έργου, η οπτική του, ποια ζητήματα θίγει; «Καυτά ζητήματα της σύγχρονης ζωής όπως η μετανάστευση, η εκμετάλλευση των μεταναστών, η ομοφυλοφιλία, η αγωνία της τεκνοποίησης, η μοιχεία, τα διαπλεκόμενα συμφέροντα, οι χωρίς αντίκρισμα σπουδές, τα πολιτικά και καπιταλιστικά παιχνίδια, αλλά και διαχρονικά ερωτήματα και αγωνίες της ανθρώπινης ύπαρξης όπως η μοναξιά, η εξαπάτηση, η φιλία, η διαιώνιση και ο θάνατος» θα γράψει για το έργο η θεατρολόγος Ειρήνη Μουντράκη επισημαίνοντας ταυτόχρονα και τις αρετές του κειμένου: «Η γραφή του Άκη Δήμου διέθετε πάντοτε ένα υποδόριο χιούμορ, μια δηκτικότητα που έψαχνε την κατάλληλη στιγμή για να απελευθερωθεί. Έχοντας πια τη σιγουριά του απόλυτου ελέγχου των μέσων του, του ύφους του, της διάνοιάς του, πραγματοποιεί επιτυχώς ένα τολμηρό πέρασμα στην κωμωδία. Δεν εγκαταλείπει ωστόσο ούτε τη λυρικότητα της γραφής του, ούτε τον προσφιλή του χώρο του υπερρεαλιστικού. Τα πιο παράδοξα πράγματα συμβαίνουν με τον πιο φυσικό τρόπο, γιατί στο θέατρο του Δήμου όλα είναι δυνατά. Δεν πρόκειται για θέατρο του παραλόγου. Πρόκειται για μια κριτική στάση στη ζωή του παραλόγου».
Η ιστορία εν τάχει: σε μια νύχτα, σ΄ ένα τυπικό μεγαλοαστικό και κιτς σαλόνι συγκεντρώνεται μία οικογένεια και υφίσταται πλήρη διάλυση χάρη στην επέμβαση ενός πεθαμένου και ενός πανέξυπνου αλλοδαπού υπηρέτη. Το φάντασμα (αμλετική φιγούρα) ανατρέπει τις σχέσεις της οικογένειας για να ξεσκεπαστεί ένας κόσμος αδίστακτος, άπληστος, αλλά και ρηχός, βλακώδης.
Ο Δήμου ευτελίζει την παλαιότερη και τρέχουσα τηλεοπτική σαχλαμάρα, τις επιφανειακές σχέσεις των σύγχρονων μανάδων, πατέρων, θυγατέρων και γιων. Και αυτό ακριβώς κατάφερε να μεταδώσει στη δική του σκηνοθετική εκδοχή ο Γιώργος Μπαλιάκας: σκηνοθετεί λιτά, σφιχτά και ουσιαστικά την παράσταση αυτού του αλλοπρόσαλλου κόσμου έχοντας στη διάθεσή του τον υποκριτικό οίστρο της θαυμάσιας και ακούραστης Άννας Γκούντα (Ιοκάστη). Δίπλα της ο πολύπειρος άρχων της εντόπιας υποκριτικής Χάρης Αμανατίδης (Ρωμύλος) στον ρόλο του φαντάσματος δείχνει ζήλο για ανατροπές ενώ ο αποδομητικός Λάζαρος Τσορμπατζίδης (αληθινή αποκάλυψη για το πιερικό θέατρο) στον ρόλο του Γιούρι αλλάζει συνεχώς το παιχνίδι με την ειλικρίνεια και την παρουσία του.
Την καυστική περιγραφή της νεοελληνικής κακογουστιάς ολοκληρώνουν με το παίξιμό τους η αεικίνητη και άμεση Πωλίνα Γώγου (Κάτια), ο διαβρωτικός Αντώνης Καρράς (Στέφανος), ο αποδοτικός Διονύσης Ζαρώτης (Κοσμάς) και η θερμότερη Χριστίνα Μπομπόλη (Νάντια).
