του Αντώνη Κάλφα

Τα μέτρα κατά της πανδημίας αραίωσαν την πόλη, οι άνθρωποι οδηγήθηκαν—ενστικτωδώς ή ακουσίως—στην μόνωση, τον εγκλεισμό, στην απομάκρυνση από το Εμείς της κοινότητας. Παρεμπίπτουσες προβολές του συμβάντος αποτελούν εντούτοις οι όμορφα καδραρισμένες φωτογραφίες της άδειας πόλης όπως την φωτογράφισε ο Παναγιώτης Φτάρας.

Ο φωτογράφος διάλεξε μια συγκεκριμένη ώρα, συνήθως πρωϊ, και μας έδωσε μια γοητευτική, σχεδόν παρηγορητική, διάσταση της κατοικημένης μητρόπολης της Πιερίας, επιτρέποντάς μας να δούμε το κάποιες φορές κρυμμένο πολιτισμικό αποτύπωμα—εδώ καταθέτω χάριν οικονομίας πέντε μόνο πορτρέτα της πόλης: άοκνοι αρχαιολόγοι που φροντίζουν τα λαμπρά ερείπια του παρελθόντος σε ένα μεσοπολεμικό σπίτι του 1930· η ανέμπνευστη, κοινότοπη μεταπολιτευτική κατασκευή του Δημαρχείου Κατερίνης· το θαυμάσιο τρίμετρο μνημείο του μυθικού Ορφέα— φτιαγμένο από σίδερο (έργο του σπουδαίου Θεόδωρου Παπαγιάννη) κοιτάζει τον Όλυμπο και τα καταγωγικά Λείβηθρα— με φόντο το ιστορικό σωματείο των ξεριζωμένων της Ένωσης Ποντίων Πιερίας·  ένα σοφά επιμελημένο, ευρύχωρο δείγμα αρχιτεκτονικής του 1909 στην οθωμανική τότε πόλη· η λιτή Πλατεία Ηρώων πρόχειρα πλην συμπαθητικά γεωμετρημένη.  

Ευτυχισμένες στιγμές της ασπρόμαυρης φωτογραφίας, στιγμές που συγκροτούν την τέχνη της συλλογικής ζωής μας αλλά και την εν κοινωνία πρόσληψη του βίου των κτισμάτων. Διότι, όπως γράφει ο Λυσιέν Γκολντμάν, «δεν υπάρχει Εμείς, παρά εκεί όπου υπάρχει αυθεντική κοινότητα».