του Στέργιου Καστόρη

βουλευτή Πιερίας του ΣΥΡΙΖΑ

Με αφορμή το Αναπτυξιακό Συνέδριο της Κεντρικής Μακεδονίας, θα ήθελα να καταθέσω ορισμένους προβληματισμούς για το νέο μοντέλο ανάπτυξης που χρειαζόμαστε και στην Πιερία, αν θέλουμε πραγματικά ο τόπος μας να είναι ένας τόπος που αξίζει κανείς να ζει, ένας τόπος με παρόν και μέλλον.

Της Ελισσάβετ Μπέττυ Σκούφα - Βουλεύτριας ΣΥΡΙΖΑ Πιερίας

Η κάνναβη είναι πολυδύναμο φυτό, με Βιομηχανικά και Φαρμακευτικά προϊόντα, και ήταν σε χρήση στη χώρα μας από αρχαιοτάτων (προϊστορικών) χρόνων, ενώ υπήρχε συστηματική και νόμιμη καλλιέργεια μέχρι το τέλος του μεσοπολέμου, κάτι το οποίο υποβοηθήθηκε από τα ιδιαίτερα εδαφοκλιματολογικά και γεωγραφικά χαρακτηριστικά της χώρας μας. Η δαιμονοποίηση του φυτού ήρθε με τον αμερικάνικο επεκτατισμό και ιδιαίτερα το 1961, όταν είχε υπαχθεί στη λεγόμενη «Συνθήκη των Ναρκωτικών», κατατάσσοντάς την ως επικίνδυνη ουσία. Σήμερα, η ιατρική έρευνα και η επιστημονική εμπειρία έχει ανατρέψει αυτά τα δεδομένα. Είναι αλήθεια όμως πως χρειάστηκε να γραφτούν χιλιάδες σελίδες επιστημονικών ερευνών για να πειστεί ένα σημαντικό τμήμα του σύγχρονου δυτικού κόσμου για τις θεραπευτικές ιδιότητες της κάνναβης. Κάπως έτσι η ιατρική κάνναβη (σε μορφή φαρμάκου, λαδιού ή οποιαδήποτε άλλη χρήση της) έχει αρχίσει να αποκτά περίοπτη θέση είτε ως βασική θεραπεία είτε ως ένα πολύ ισχυρό αναλγητικό για μια σειρά από ασθένειες.

του Χάρη Τζαμακλή 

«Η Εξεταστική Επιτροπή για τη διερεύνηση των σκανδάλων στην Υγεία κατά το χρονικό διάστηµα 1997 – 2014 ολοκληρώνει οσονούπω τις εργασίες της σε ό,τι αφορά την εξέταση των σχετιζόµενων µε το ΚΕΕΛΠΝΟ (Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Νοσηµάτων) ζητηµάτων (εµβόλια, διαφηµιστικές δαπάνες, αδιαφανείς διαδικασίες σε όλα τα επίπεδα κ.ά.). Διαβάστε περισσότερα: «Οι αντικρουόµενες καταθέσεις για τους «23» του ΚΕΕΛΠΝΟ»

Tης Ελισσάβετ (Μπέττυ) Σκούφα  

Βουλεύτρια Πιερίας, εισηγήτρια του νομοσχεδίου

Πέρα από κάθε αμφισβήτηση, το μοντέλο που βασίστηκε στην έλλειψη μιας ενιαίας διοικητικής αρχής-φορέα ενισχύσεων έχει φτάσει στα όρια του και πολλές φορές αποτελεί τροχοπέδη στην δημιουργία ενός κράτους κοινωνικής φροντίδας και αλληλεγγύης, στο οποίο θα υπάρχουν ενιαίοι κανόνες και ισότιμη πρόσβαση.

Τα τρία επίπεδα του «Σκοπιανού» ζητήματος

Η Ελληνο-σκοπιανή αντιμαχία είναι πολυετής και μάλιστα η πρόσφατη αναζωπύρωση των ‘‘διαπραγματεύσεων’’ μεταξύ των δύο πλευρών, και κυρίως η τροπή που αυτές πήραν, υπήρξε γενεσιουργός αιτία ενός εκκωφαντικού λαϊκού ξεσηκωμού. Για την ελληνική πλευρά, το όλο ζήτημα, από της γεννήσεως και δια της ‘‘ταραχώδους’’ εξελίξεως του, σχηματοποιείται, αλλά και πρέπει να προσεγγίζεται και αναλύεται σε τρία επίπεδα στοχαστικής και διπλωματικής αναφοράς και προσαρμογής:

Το πρώτο επίπεδο έχει να κάνει με την απάντηση στο εκ βάθρων ερώτημα ‘‘Ποιος έχει δίκαιο;’’ στην προκείμενη διένεξη. Οι Σκοπιανοί περιορίζουν σκόπιμα τη διαμάχη του ‘‘Ονοματολογικού’’ σε δήθεν αποκλειστικά γεωγραφικού χαρακτήρα ορίζουσες. Ωστόσο, είναι εμφανώς αναντίλεκτο ότι το ζήτημα είναι ‘‘Ιστορικό’’ και δη ‘‘ταυτολογικό’’ για τους δύο εμπλεκόμενους λαούς, δεν περιορίζεται από τη Γεωγραφία και δεν σχετίζεται μόνο με αυτήν. Όταν οι γείτονες εξ’ αρχής ομιλούν για ‘‘μακεδονικό’’ έθνος, στο οποίο αυτοπροσδιοριστικά ανήκουν, και για ‘‘μακεδονική’’ γλώσσα’’, προβαίνουν σε ωμή, κυριολεκτικά, ‘‘πλαστογράφηση’’ του ‘‘Ιστορικού Χρόνου’’ και σε ανοίκεια ‘‘ιδιοποίηση’’ της ιστορικής μας κληρονομιάς, πράξεις που δεν αντανακλούν μόνο τον τρόπο με τον οποίο μεγαλώνουν και ‘‘μορφώνονται’’ οι εναλλασσόμενες γενεές πολιτών της διπλανής χώρας, αλλά και αποτυπώνουν γλαφυρά και αποστομωτικά τον συνολικό εθνικό οραματισμό τους, ο οποίος δια της ‘‘γεωγραφικής ονοματολογίας’’ καθίσταται έτσι ιστορικά αδηφάγος και ταυτολογικά παραχαρακτικός. Ο οραματισμός αυτός είναι μια βίαιη επίθεση στην Ιστορία μας, η οποία αναντίρρητα είναι δομικό και ‘‘υπαρξιογενές’’ στοιχείο (και) της δικής μας εθνικής  ταυτότητας.

Βέβαια, και ‘‘εντός των τειχών’’, αναπτύσσεται ‘‘κύμα και δυναμική’’ απόψεων που απαξιώνουν το πηγαίο λαϊκό αίσθημα, που προκαλείται σ’ αυτό το πρώτο επίπεδο του ζητήματος. Πριν λίγες μέρες ο Καθηγητής του εδραζόμενου στη Θεσσαλονίκη ‘‘Πανεπιστημίου Μακεδονίας’’, Νίκος Μαραντζίδης, ισχυρίστηκε ότι η λαϊκή φωνή των συλλαλητηρίων κυριαρχείται από φοβικά σύνδρομα και οπισθοδρομική εσωστρέφεια.  Πάσχουμε, αλήθεια, όλοι εμείς από νοητική υστέρηση και βαλκανικό επαρχιωτισμό; Ή θα πρέπει κάθε φορά να τονίζεται ότι ο σεβασμός στην Ιστορία, στην ιστορική αλήθεια ότι το αρχαίο Βασίλειο της Μακεδονίας είναι λαμπρό κομμάτι της αρχαιοελληνικής ιστορίας και του αρχαιοελληνικού πολιτισμού, δεν είναι ούτε σωβινισμός, ούτε εξτρεμισμός, ούτε λαϊκισμός, ούτε υποκουλτούρα, ούτε ένα από τα εθνικά μας καπρίτσια. Ούτε είναι κάτι που με αβροφροσύνη και στάση ανωτερότητας και ‘‘αποσυμπλεγματισμού’’ απενεργοποιείται. Και πολύ περισσότερο ούτε κάτι που πρέπει να εγκαταλείπεται προς άσκηση διπλωματικών ελιγμών και ‘‘επιτυχούς’’ εξωτερικής πολιτικής για να ‘‘λυθεί εξάπαντος’’ ένα εξαιρετικά σοβαρό εθνικό θέμα. Αντιθέτως, η στιβαρή διπλωματία και η αξιοπρεπής ελληνική φωνή στα διεθνή fora πρέπει να στηρίζεται στο Δίκαιο, στο ιστορικό παρελθόν, να συνταυτίζεται με τις εθνολογικές ρίζες και να εγκολπώνει τον ‘‘Μέγα και Βαθύ Χωρόχρονο’’ άπαντος του Ελληνισμού.

Το δεύτερο επίπεδο του θέματος εστιάζεται στην απάντηση επί του ερωτήματος ‘‘ποιος είναι σε θέση ισχύος;’’ στις διπλωματικές διεργασίες. Επί του προκειμένου, προβάλλεται ότι ένας εξαιρετικά μεγάλος αριθμός χωρών έχουν ‘‘αναγνωρίσει’’ μέχρι σήμερα τη γειτονική χώρα με το συνταγματικό της όνομα και, συνεπώς, αφού ‘‘όλος ο κόσμος’’ την αποκαλεί έτσι, επιχειρηματολογείται από τις ‘‘προοδευτικές του τόπου μας δυνάμεις’’ ότι αυτό καθ’ εαυτό το γεγονός συνιστά de facto δυνατότητα κυριαρχικής επιβολής της θέλησης των Σκοπίων, οπότε και εμείς, αν δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε, τουλάχιστον μειονεκτούμε. Ωστόσο, αυτό το γεγονός δεν είναι το απολύτως κρίσιμο στο παραπάνω ερώτημα. Προφανώς και ισχυροποιεί τη διαπραγματευτική θέση των Σκοπίων, προσδίδοντας διεθνή επιρροή και ανταπόκριση στη προσπάθεια τους, αλλά όντας ‘‘αναγκαία’’, δεν είναι παράλληλα και ‘‘ικανή’’ συνθήκη για να παγιώσει ένα τέτοιο υπερ τους απόλυτο πλεονέκτημα.

Άλλωστε, και εδώ είναι το άκρως καθοριστικό γεγονός, τα Σκόπια διαπραγματεύονται με την Ελλάδα και αυτό αποδεικνύει eo ipso ότι δεν αρκούν οι πολλαπλές διεθνείς αναγνωρίσεις τους. Είναι, λοιπόν, απολύτως αντιληπτό και ξεκάθαρο σε όλους ότι αποτελεί κάτι σαν ‘‘όρο επιβίωσης και ιστορικής συνέχειας’’ για τα Σκόπια η ένταξη τους στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Η γειτονική χώρα, εισερχόμενη στους δύο αυτούς διαδιεθνικούς οργανισμούς, που συνιστούν τον κορμό του Θεσμικού Υποστυλώματος του Δυτικού Κόσμου, θα κατοχυρώσει την πολιτική της σταθερότητα, θα διασφαλίσει οικονομικούς πόρους πρόσφορους όχι μόνο να την ωθήσουν προς την οικονομική ανάπτυξη αλλά και να ενισχύσουν την κοινωνική συνοχή της, θα διαθέτει αμυντική επάρκεια και εξωστρεφή προσανατολισμό και γενικά γεωπολιτικό κύρος και ισχύ που θα της προσδώσουν τη δυνατότητα πρώτα να (συνεχίσει να) υπάρχει και δεύτερον να προοδεύει σταθερά και με ασφάλεια.

Σ’ αυτό το ιστορικό, πολιτικό-οικονομικό στρατήγημα των Σκοπίων να ενταχθούν σε ΕΕ και ΝΑΤΟ, η Ελλάδα, διπλωματικά και νομικά, ενέχει ρόλο καθοριστικού ρυθμιστή, στην ουσία είναι ο κρίσιμος και απολύτως αποφασιστικός καταλύτης. Και αυτός ο ρόλος της εκπηγάζει από το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι βεβαίως ήδη μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

Καταρχήν, για την ένταξη στην ΕΕ εφαρμόζεται το άρθρο 49 της Συνθήκης της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΣΕΕ) και διαδικαστικά τα άρθρα 216-218 της Συνθήκης για τη Λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΣΛΕΕ). Η διαδικασία ένταξης χωρίζεται σε δύο στάδια. Κατά το πρώτο, το υπερεθνικό, το υποψήφιο κράτος υποβάλλει αίτηση στο Συμβούλιο Υπουργών της ΕΕ. Για την αίτηση ενημερώνεται το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και τα εθνικά Κοινοβούλια. Το Συμβούλιο (Υπουργών) λαμβάνει υπόψη του τη γνώμη της Επιτροπής (Κομισιόν), η οποία δεν είναι δεσμευτική, και την έγκριση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και αποφασίζει ομόφωνα σχετικά με την προσχώρηση στην ΕΕ του υποψηφίου κράτους, αφού ασφαλώς πρώτα αξιολογήσει αν πληρούνται τα ‘‘κριτήρια επιλεξιμότητας’’ που θέτει το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο.

Κατά το δεύτερο στάδιο, το διακυβερνητικό, οι όροι της προσχώρησης και οι όποιες αλλαγές που πρέπει να επιτευχθούν στο κείμενο των Συνθηκών καθίστανται αντικείμενο διαπραγματεύσεων μεταξύ του υποψηφίου κράτους και των κρατών-μελών της ΕΕ. Τα θεσμικά όργανα της Ένωσης προβαίνουν σε αυστηρό έλεγχο περί του αν το υποψήφιο κράτος πληροί τα λεγόμενα ‘‘ενταξιακά κριτήρια’’ (Κριτήρια της Κοπεγχάγης) και για το κατά πόσο η υπό ενσωμάτωση χώρα σέβεται και μπορεί να εφαρμόσει το κοινοτικό κεκτημένο (acquis communautaire). H διαπραγμάτευση ανάμεσα στην ΕΕ και το υποψήφιο μέλος αφορά 35 θεματικές, για όλες εκ των οποίων πρέπει να ολοκληρωθεί επιτυχώς.

Εν τέλει, υπογράφεται ανάμεσα στην ΕΕ και το υποψήφιο μέλος η Πράξη Προσχώρησης, η οποία είναι μια κλασική διεθνής συνθήκη. Σύμφωνα με την εξαίρεση του αρ. 218§8 της ΣΛΕΕ, για την υπογραφή της Πράξης Προσχώρησης, το Συμβούλιο απαιτείται να αποφασίσει ομόφωνα (unanimously in association agreements) και όχι με ενισχυμένη πλειοψηφία (qualified majority). Εν συνεχεία, τίθεται σε εφαρμογή η διαδικασία που έχει να κάνει με την επικύρωση της Πράξης Προσχώρησης στα εθνικά Κοινοβούλια των κρατών-μελών της ΕΕ, σύμφωνα με τους ισχύοντες συνταγματικούς κανόνες κάθε κράτους-μέλους. Η δε Πράξη Προσχώρησης, με την οποία ολοκληρώνεται η ένταξη του υποψηφίου κράτους στην Ένωση, αρχίζει να ισχύει μόνο από τη χρονική στιγμή που αυτή επικυρωθεί και από το Κοινοβούλιο του τελευταίου κράτους - μέλους.

Επιπλέον, η ένταξη του νέου κράτους μέλους εξαρτάται από το δικαίωμα αρνησικυρίας που έχει ένα ήδη υφιστάμενο μέλος, δικαίωμα που δεν μπορεί να επηρεαστεί με οποιονδήποτε τρόπο από οποιοδήποτε θεσμικό όργανο της ΕΕ.

Επί του πραγματικού, το γειτονικό κράτος υπέγραψε με την ΕΕ το 2001 στο Λουξεμβούργο τη Συμφωνία Σταθεροποίησης και Ένταξης (Stabilisation and Association Agreement)  και μάλιστα με απόφαση του Συμβουλίου της ΕΕ, κατά τα ανωτέρω, από τις 17-12-2005 είναι υποψήφιο προς ένταξη κράτος.

Συνεπώς, από τα δύο άνω περιγραφόμενα στάδια, έχει περατωθεί το πρώτο, αλλά απομένει όχι απλά ως ημιτελές, αλλά παντελώς ανολοκλήρωτο το δεύτερο στάδιο. Σε αυτό, το επικείμενο δεύτερο στάδιο της διαδικασίας ένταξης, η Ελλάδα, όπως φανερά προκύπτει από τα παραπάνω, μπορεί να παρεμποδίσει και την απόφαση του Συμβουλίου περί της Πράξης Προσχώρησης, ψηφίζοντας αρνητικά και καθιστώντας ανέφικτη την απαιτούμενη ομοφωνία, ενώ διαθέτει, και σε ύστερο επίπεδο, τη δυνατότητα αποκλεισμού της πρόσβασης των Σκοπίων στην ΕΕ, μη επικυρώνοντας στο Κοινοβούλιο της μια πιθανώς υπογραφείσα Πράξη Προσχώρησης.

Περαιτέρω, το άρθρο 10 της Ιδρυτικής Πράξης του ΝΑΤΟ ορίζει ότι απαιτείται ομόφωνη απόφαση των μελών του, άρα έγκριση απ’ όλα τα κράτη που συμμετέχουν σ’ αυτό, για να εισέλθει ένα νέο μέλος στον Οργανισμό. Το δικαίωμα της αρνησικυρίας (veto) είναι απολύτως προφανώς ότι ισχύει και σε αυτόν τον διεθνή Οργανισμό και μάλιστα δίνεται η νομική δυνατότητα ένα υφιστάμενο μέλος να θέτει και προϋποθέσεις, που πρέπει να εκπληρωθούν, για την ενσωμάτωση στο Βορειοατλαντικό Σύμφωνο ενός υποψήφιου μέλους. Η Ελλάδα, επομένως, έχει το διεθνούς βεληνεκούς ξεκάθαρο, νόμιμο δικαίωμα να ‘‘μπλοκάρει’’ την ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ.

 Η αίτηση ένταξης των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ εκκρεμεί από τις 30-7-1992, όταν και η γειτονική χώρα επεχείρησε να γίνει μέλος σ’ αυτό με το όνομα ‘‘Δημοκρατία της Μακεδονίας’’. Η Ελλάδα τότε (Ιανουάριος του 1993) αρνήθηκε την ένταξη με τη συγκεκριμένη ονομασία. Και στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ, τον Απρίλιο του 2008 στο Βουκουρέστι, η Κυβέρνηση Καραμανλή ενάσκησε το δικαίωμα αρνησικυρίας (veto).

Ακούστηκε, ωστόσο, αυτές τις μέρες από πολέμιους τον ‘‘στείρο εθνικισμό’’ και ‘‘συμπλεγματικό επαρχιωτισμό’’ δημοσιογράφους ότι η απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης μετά από προσφυγή σ’ αυτό των Σκοπίων επί του ελληνικού veto το 2008, διατρανώνει τη θέση της γειτονικής χώρας. Εντούτοις, αυτό δεν είναι ακριβές. Η από 5-12-2011 απόφαση του άνω Διεθνούς Δικαστηρίου έκρινε μεν ότι η Ελλάδα, με την προβολή του veto, παραβίασε το άρθρο 11§1 της Ενδιάμεσης Συμφωνίας μεταξύ των δύο χωρών (Interim Accord), που υπογράφηκε στις 13-9-1995, αλλά στο εν λόγω άρθρο η Χώρα μας αναλάμβανε την διεθνή υποχρέωση να μην παρακωλύσει την ένταξη των Σκοπίων σε διεθνείς Οργανισμούς, στους οποίους είναι ήδη μέλος η Ελλάδα, μόνο στην περίπτωση που το όμορο κράτος θα επιχειρούσε να εισέλθει στους διεθνείς Οργανισμούς με την ονομασία που προσωρινά (provisionally) του είχε αποδοθεί με την 817/1993 Απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ (UN Security Council Resolution), ήτοι με την ονομασία ‘‘FYROM’’. Κατά συνέπεια, αφενός κανένα ‘‘οριστικό’’ όνομα των Σκοπίων δεν υφίσταται ενώπιον και του ΝΑΤΟ και αφετέρου, εξ’ αντιδιαστολής, η Ελλάδα μπορεί με βάση την Ενδιάμεση Συμφωνία και το Διεθνές Δίκαιο, να αντιταχθεί στην ένταξη των Σκοπίων στη Βορειοατλαντική Συμμαχία στην περίπτωση που αυτά χρησιμοποιήσουν οποιοδήποτε διαφορετικό όνομα, από το άνω. 

Καταληκτικά, η Ελλάδα, όσον αφορά την ένταξη των Σκοπίων σε ΕΕ και ΝΑΤΟ, μοιάζει να είναι o ‘‘κλειδοκράτωρ’’, πράγμα που δίνει, αν όχι σαφή απάντηση, τουλάχιστον ισχυρή ένδειξη συμπεράσματος επί του ερωτήματος περί του ποιο από τα δύο κράτη τελεί σε διαπραγματευτική θέση ισχύος.

Το τρίτο επίπεδο του ‘‘Σκοπιανού’’, φυσιολογικά προκύπτον ως νοηματική αλληλουχία των δύο ανωτέρω, σχετίζεται με τη  διπλωματία μεταξύ των δύο χωρών και τις μέχρι τώρα πραγματικές πτυχές και ιστορικές της διαστάσεις, με την έως εδώ διαδρομή της και πως αυτή διαμορφώθηκε, αλλά και με τις ‘‘θέσεις’’ των χωρών και την ουσία των επιχειρημάτων και των προθέσεων τους στη τρέχουσα συγκυρία. Το κομβικό ερώτημα σε αυτό το επίπεδο επικεντρώνεται στο ποια ‘‘πρέπει’’ (ποια είναι δεοντολογικά επιβαλλόμενη και εθνικά συμφέρουσα και προτιμητέα) και ποια ‘‘μπορεί’’ (ποια είναι αντικειμενικά εφικτή και ρεαλιστικά επιδιώξιμη) να είναι η στρατηγική της δικής μας Χώρας. Και δη αυτό το ερώτημα οφείλουμε να το διατυπώνουμε όχι γενικά και αφηρημένα, αβασάνιστα ή ευχολογικά, αλλά λαμβάνοντας υπόψη τις απαντήσεις που δόθηκαν (ή επιχειρήθηκε να δοθούν) στο πρώτο και δεύτερο επίπεδο, δεδομένων δηλαδή των γεγονότων ότι η Ελλάδα έχει μαζί της την Ιστορία, την Αλήθεια και το Δίκαιο (πρώτο επίπεδο), αλλά και αναφορικά με το εξόχως ζωτικό εγχείρημα ένταξης των Σκοπίων σε ΕΕ και ΝΑΤΟ, ότι η δική μας χώρα τελεί σε διαπραγματευτική θέση ισχύος (δεύτερο επίπεδο).

Η μέχρι σήμερα ‘‘εθνική γραμμή’’ επί του ζητήματος χαρακτηρίζεται από δύο κατευθύνσεις. Η πρώτη ήταν η ‘‘γραμμή’’ της Σύσκεψης το 1992, υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κ. Καραμανλή και υπό τον Πρωθυπουργό Κ. Μητσοτάκη, των τότε πολιτικών αρχηγών, η οποία δεν επιδεικνύει καμία ανοχή στο όνομα ‘‘Μακεδονία’’ για την όμορη χώρα και η δεύτερη είναι η ‘‘γραμμή’’ του 2008 περί  ‘‘σύνθετης ονομασίας με γεωγραφικό προσδιορισμό’’, που θα ισχύει erga omnes.

Σ’ αυτό πάντως το σημείο που βρισκόμαστε, όπως μας είπε πριν 2 ημέρες, ο Δρ. Κωνσταντίνος Φίλης, Διευθυντής του Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων, η εκ του μηδενός διαπραγμάτευση είναι ‘‘μαξιμαλισμός’’ για τη Χώρα μας. Υπονόησε, έτσι, ότι η ‘‘σύνθετη ονομασία’’ (που πιθανότατα θα περιέχει τον όρο ‘‘Μακεδονία’’) είναι ο απόλυτος ιστορικός, πολιτικός, στρατηγικός, διπλωματικός και εθνικός μονόδρομος μας. Μήπως, όμως, και υπό το δοθέν πάνδημο έναυσμα, είναι τούτη η ώρα να συσχετίσουμε προσεκτικότερα και αποτελεσματικότερα το τρίτο αυτό επίπεδο του ζητήματος με το πρώτο και δεύτερο; Μήπως, όταν έχεις μαζί σου την Αλήθεια και την Ιστορία και όταν παράλληλα είσαι εξοπλισμένος με ισχυρά διαπραγματευτικά atout, ‘‘δεν υπάρχουν’’ πολιτικοί, διπλωματικοί και εθνικοί ‘‘μονόδρομοι’’; Μήπως, είναι αυτή η συγκυρία για έναν, δια της εθνικής συνεννόησης(;), ‘‘πολιτικό αναθεωρητισμό’’ της εθνικής επί του θέματος ‘‘γραμμής’’;

Κατερίνη, 6/2/2018

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΚΟΥΓΚΟΥΡΕΛΑΣ

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ

LLM IN INTERNATIONAL COMMERCIAL LAW

LLM IN EUROPEAN LAW

Στις 30 Ιανουαρίου 2018 ξεκίνησε η υποβολή δηλώσεων κτηματογράφησης σε πολλές περιοχές της Περιφερειακής Ενότητας Πιερίας και συγκεκριμένα στους Προκαποδιστριακούς Δήμους/Κοινότητες Αγίου Σπυρίδωνος, Βροντούς, Δίου, Καρίτσης, Κονταριωτίσσης, Νέας Εφέσσου του Καλλικρατικού Δήμου Δίου-Ολύμπου και των Προκαποδιστριακών Δήμων/Κοινοτήτων Άνω Αγίου Ιωάννου, Αρωνά, Γανόχωρας, Καλλιθέας, Κάτω Αγίου Ιωάννου, Κορινού, Νέας Τραπεζούντος, Νεοκαισάρειας, Παλαιού Κεραμιδίου, Παραλίας, Περιστάσεως, Σβορώνου του Καλλικρατικού Δήμου Κατερίνης. Και ενώ οι περισσότεροι κάτοικοι των περιοχών αυτών γνωρίζουν ότι το Εθνικό Κτηματολόγιο αποτελεί σύστημα οργανωμένων σε κτηματοκεντρική βάση νομικών και τεχνικών πληροφοριών που αποσκοπούν στον ακριβή καθορισμό των ορίων των ακινήτων και τη δημοσιότητα των εγγραπτέων δικαιωμάτων και βαρών, αγνοούν ότι σε αυτό μπορούν να καταχωριστούν και άλλες «πρόσθετες πληροφορίες».

ένα μνημείο για τα Ελληνόπουλα που ξενιτευτήκαν

Δημήτρης Ρουκάς M.Sc.

Τεχν. Γεωπόνος Επιστημονικός Συνεργάτης Π.Ε. Πιερίας

Σε μια εποχή όπου τα χωριά αλλά και οι πόλεις δεν διέθεταν σύγχρονο υδρευτικό δίκτυο οι κρήνες στις πλατείες και στις γειτονιές εξυπηρετούσαν τους κατοίκους στο θέμα της ύδρευσή τους με την προμήθεια νερού για να καλύψουν τις διάφορες ανάγκες τους. Οι δημόσιες κρήνες, συμπεριλαμβάνονται ανάμεσα στης μικρής κλίμακας αλλά σημαντικές αστικές υποδομές που κατασκευάστηκαν. Συνήθως αποτελούσαν καλαίσθητες κατασκευές σε χαρακτηριστικά σημεία του χωριού και της πόλης. Σε πλατείες, κοντά σε λατρευτικούς χώρους, γενικά σε χώρους συνάθροισης των ανθρώπων, ενώ πολλές φορές βρίσκονταν προσαρτημένες σε προσόψεις ιδιωτικών κτηρίων

Στην Μεθώνη Πιερίας σώζεται μέχρι τις μέρες μας μια εντυπωσιακή κρήνη με υδαταποθήκη (δεξαμενή ύδρευσης). Η κάτοικοι την αποκαλούν η παλιά βρύση. Η υδαταποθήκη (δεξαμενή ύδρευσης) με κρήνες της Μεθώνης Πιερίας κατασκευαστικέ στα μέσα του μεσοπολέμου και συγκεκριμένα το 1930, όπως καταμαρτυρεί η κτητορική μαρμάρινη επιγραφή, αλλά και όπως φαίνεται μέσα από τα πρακτικά των συμβουλίων της κοινότητας Μεθώνης, επί προεδρίας Ε. Μάνδαλου.

Η δημόσια κρήνη, είναι κτισμένη στο κέντρο του χωριού και απέναντι από τον κεντρικό Ναό που είναι αφιερωμένος στους Αποστόλους, Πέτρο και Παύλο, (ο Ενοριακός Ναός είναι του Αποστόλου Παύλου) στη θέση της κύριας βρύσης του χωριού, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της πλατεία της Μεθώνης (Φωτ. 1). Η επιλογή της συγκεκριμένης θέσης εξασφάλιζε την άμεση πρόσβαση των κατοίκων σε νερό. Εξυπηρετούσε τις καθημερινές ανάγκες των κατοίκων για πόσιμο νερό και για άρδευση των χωραφιών και αποτελούσε πυρήνα της κοινωνικής ζωής και τόπο συνάντησης. Η παρουσία της κρήνης στον χώρο αυτό δεν εξυπηρετούσε μόνο αυτές τις ανάγκες αλλά καθώς αποτελούσε και μια εντυπωσιακή κατασκευή όμορφα διακοσμημένη, ήταν αλλά και παραμένει στοιχείο αρχιτεκτονικής αναβάθμισης και αισθητικής του οικιστικού κέντρου του χωριού. Επίσης αποτελεί και ένα «τεχνητό» σημείο προσανατολισμού στο δομημένο περιβάλλον καθώς είναι επιμελώς και απόλυτα προσανατολισμένη στο χώρο, όπου η κάθε πλευρά της βλέπει και σε ένα σημείο του ορίζοντα.

Για πολλές δεκαετίες ο χώρος γύρω από την κρήνη της Μεθώνης αποτελούσε το ευδιάκριτο σημείο της (Φωτ. 2). Αποτελούσε καθημερινά τόπο συνάντησης των κατοίκων του χωρίου (Φωτ. 3).

Καθημερινά κατέφθαναν οι κάτοικοι, ύστερα από τις κοπιαστικές εργασίες τους στα χωράφια, για να πιουν νερό και να ξεδιψάσουν αλλά και για να ποτίσουν τα ζώα και τους μπαξέδες τους. Ειδικά κάποιες μέρες του χρόνου ξεχείλιζε από κόσμο, όπως στην περιφορά της εικόνας του Αποστόλου Παύλου του Ι. Ναού της Μεθώνης ανήμερα της εορτής του (Φωτ. 4), επίσης των Φώτων. Έναν από τους πρώτους χώρους που έπρεπε να επισκεφτούν οι καινούργιες νύφες του χωριού ήταν και η βρύση ως έθιμο του γάμου (Φωτ. 5).

Ακόμη όσο αφορά στους τότε μαθητές και τις μαθήτριες, σίγουρα έχουν τις καλύτερες αναμνήσεις τους από την παλαιά βρύση στην πλατεία (Φωτ. 6).

Οι κάτοικοι της Μεθώνης Πιερίας

Ο οικισμός της Μεθώνης (έως το 1923 Ν. Ελευθεροχώρι) δημιουργήθηκε το 1909 για να στεγάσει Βόσνιους μουσουλμάνους, τους ονομαζόμενους και ΜΟΥΑΖΙΡΗΔΕΣ από το MUHADJIR (επανεγκατάσταση). Μέχρι τις μέρες μας σώζονται ορισμένα από τα σπίτια που κατασκευάστηκανγι’ αυτό το σκοπό. Μετά την απελευθέρωση της Μακεδονίας από τους Τούρκους (1912) στη Μεθώνη εγκαταστάθηκαν κάτοικοι από το Καταφύγι Κοζάνης. Την περίοδο 1918-1922 το χωριό ενισχύθηκε με την είσοδο των Θρακών (Ανατολική Θράκη) και μετά το 1919 έως το 1923 ήρθαν οι Πόντιοι.

Η εγκατάσταση των Βόσνιων μουσουλμάνων οφείλεται στο γεγονός της υπογραφής του αυστροουγγρικού πρωτοκόλλου και την παραίτηση της Τουρκίας από τα κυριαρχικά της δικαιώματα στη Βοσνία και Ερζεγοβίνη, μετά την επικράτηση των Νεότουρκων (1908). Κυρίως όμως είναι αποτέλεσμα του προγράμματος εκτουρκισμού των εθνικών μειονοτήτων ιδίως της Μακεδονίας, με εποικισμό,έτσι ώστε να γίνει αισθητή η αριθμητική υπεροχή του μουσουλμανικού στοιχείου. Στο πλαίσιο αυτό οι Νεότουρκοι έφεραν επίσης προς ψήφιση νόμους για το καθεστώς που θα ίσχυε σε εκκλησίες, σχολεία, στράτευση των Χριστιανών με σκοπό την υποχρεωτική εκμάθηση της τουρκικής ως εθνικής γλώσσας στη λειτουργία των δικαστηρίων και των συμβουλίων στα σαντζάκια, τα βιλαέτια κ.α. Εδικά η στράτευση των Χριστιανών, με ό,τι αυτή συνεπαγόταν στον Μακεδονικό χώρο, ώθησε πολλούς νέους Έλληνες να μεταναστεύσουν στο εξωτερικό για να την αποφύγουν και να κρατήσουν την εθνική τους συνείδηση.

Μεταξύ των νέων που προτίμησαν την εξορία ήταν και πολλοί από το Καταφύγι Κοζάνης, οι οποίοι πήγανε στην Αμερική. Δεν ξέχασαν ποτέ όμως τους δικούς τους στέλνοντας τις οικονομίες τους στις οικογένειές τους αλλά και για την κατασκευή διάφορων κοινωφελών έργων. Οι Καταφιώτες αμέσως μετά την απελευθέρωση της Μακεδονίας αποτέλεσαν τους πρώτους Έλληνες κατοίκους της Μεθώνης μετά την αποχώρηση των Βόσνιων εποίκων της (1913). Ορισμένοι από αυτούς που εγκαταστάθηκαν στο χωριό, ακολούθησαν τους συντοπίτες τους στην Αμερική για μια καλύτερη τύχη. Οι Καταφυγιώτες της Μεθώνης στην Αμερική δεν ξέχασαν τις ανάγκες που είχε ο τόπος, όπως γράφει και η κτητορική επιγραφή που βρίσκεται στην βρύση. Μέσα από τον σύλλογο «Μέγας Αλέξανδρος» που ίδρυσαν, έστειλαν χρήματα για να μπορέσει η απλή βρύση της κεντρικής πλατείας της Μεθώνης Πιερίας να γίνει μια πανέμορφη κρήνη με υδαταποθήκη για να καλύψουν τις αυξημένες ανάγκες σε νερό που είχαν οι συμπατριώτες τους. Η εν λόγω υδαταποθήκη με τις κρήνες της αποτέλεσε το κύριο σύστημα υδροδότησης του χωριού και εξυπηρέτησε την Μεθώνη για πολλά χρόνια.

Μέσα από τα πρακτικά των συμβουλίων της κοινότητας Μεθώνης έτος 1930

Τις αυξημένες ανάγκες υδροδότησης του χωριού μάλιστα μπορούμε να τις εντοπίσουμε και μέσα από τα πρακτικά των κοινοτικών συμβουλίων της Μεθώνης. Βλέπουμε πως τα πρακτικά των κοινοτικών συμβουλίων δεν είναι απλώς πρακτικά τυπικών αποφάσεων του συμβουλίου αλλά συγκροτούνται και υπάρχουν ανάλογα με τις ανάγκες της κοινωνίας και είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την καθημερινή ζωή και τα προβλήματά της. Μέσα από χειρόγραφες σελίδες μεγάλου σχήματος οι οποίες περιέχουν πρακτικά (Φωτ. 6) και τις αποφάσεις (Φωτ. 7) του κοινοτικού συμβουλίου της Μεθώνης του έτους 1930, εντοπίζουμε την απόφαση για την κατασκευή μιας υδαταποθήκης. Η οποία έχει ως σκοπό να εξυπηρετεί όχι μόνο τις υδροδοτικές ανάγκες των κατοίκων αλλά και τις ανάγκες για το πότισμα των οικόσιτων ζώων και να συμβάλλει στην άρδευση.

Παρασκευή  21 Φεβρουαρίου 1930 

Θέμα 4ο Διάθεσης πιστώσεως δια την κατασκευήν υδραποθήκην ως την κρήνην Ν. Ελευθεροχωρίου

Ο πρόεδρος προτείνει όπως το συμβούλιο εγκρίνει …  χρηματικό ένταλμα δια την επί αποδ. λ/σμου κατασκευής μίας υδραποθηκης ως την κύρια κρήνη του συν/σμου Νέου Ελευθεροχωρίου εν της οποίας να συγκεντρώνονται το ύδωρ της νυκτός και να χρησιμοποιείται παρά των κατοίκων δια το πότισμα των καπνοσπορίων δια την φύτευσή των καπνών και δια το πότισμα των ζώων. Αριθμ αποφ. 22 Αναγράφει καταρχήν πίστωση ποσό 2.000 δρχ..

Καθώς οι ανάγκες για νερό είναι μεγάλες, τον ίδιο χρόνο (1930) έχουμε και άλλη απόφαση, αυτή τη φορά για τον εμπλουτισμό με νερό της υδαταποθήκης που την αναφέρουν ως υδραγωγείο. Ο εμπλουτισμός έγινε με μεταφορά νερού από την πηγή της Αγίας Βαρβάρας προς την υδαταποθήκη. Για όσους γνωρίζουν τη γεωγραφία της περιοχής, καταλαβαίνουμε για τι έργο μιλάμε την εποχή εκείνη.

Κυριακή 20 Ιουλίου 1930

Θέμα 4ο Περί διαθέσεως πίστωσης δια την επιαποδ. λ/σμού περισυλλογής των υδάτων πηγής Ν. Ελευθεροχωρίου.

Αναγράφει καταρχήν πίστωση ποσό  30.000 δρχ. δια την ύδρευση του συν/σμου Ν. Ελευθεροχωρίου ήτην δια την περισυλλογή των υδάτων της πηγής προς εμπλουτισμού του υπάρχοντος υδραγωγείο … με αριθ απόφαση 46 (Αναγράφει καταρχήν πίστωση ποσό 30.000 δρχ.).

Το κόστος των έργων για την κατασκευή της υδαταποθηκης ανήρθε στις 1.855,50 δραχμές. Ενώ το ποσό που δαπανήθηκε για το έργο αυτό με τους διοχετευτικούς σωλήνες που μετέφεραν νερό στην υδαταποθήκη από την πηγή της Αγίας Βαρβάρας, ανήλθε στις 26.608,25 δρχ. Σήμερα η δεξαμενή της βρύσης γεμίζει με νερό από το δίκτυο ύδρευσής που έρχεται από τις πηγές της Ελαφίνας.

Από τα πρακτικά επίσης συνεπάγεται πως την υδαταποθήκη έκτισαν ντόπιοι εμπειροτέχνες. Κατά τη διακόσμηση της υδαταποθήκης ακολουθήθηκε ίσως αρχιτεκτονικό και μορφολογικό πρότυπο που απεστάλη από την Αμερική.

Είναι προφανές ότι με το ποσό των 2.000 δρχ. από τον κοινοτικό προϋπολογισμό δεν μπορούσε να κατασκευαστεί η βρύση ως υδαταποθήκη, γι’ αυτό και τα έξοδα του κτισίματος τα ανάλαβαν κατά κανόνα οι μετανάστες Καταφιώτες της Αμερικής γεγονός που η κτητορική επιγραφή (μαρμάρινη) εμφαίνει την κοινωφελή δράση τους με την αναγραφή:

«ΔΑΠΑΝΗ

ΤΟΥ ΕΝ ΑΜΕΡΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΟΥ

ΚΑΤΑΦΥΓΙΩΤΩΝ

ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ

1930».

Αρχιτεκτονική της υδαταποθήκης

Η παλιά βρύση της Μεθώνης συνιστά ένα έργο λαϊκής αρχιτεκτονικής. (Φωτ. 8). Η αρχιτεκτονική της έχει μια απλή δομή, αποτελεί μια τετράγωνη κατασκευή ορθογώνιας κάτοψης (πλάτος 3,51m. Χ μήκος 3.51m. και ύψος 3,85m.) με δεξαμενή και εξωτερικά, με μνημειώδη μορφή και συμπαγείς προσόψεις των κρηνών. Πίσω από τις προσόψεις της βρίσκεται η υδαταποθήκη (στεγασμένη δεξαμενή νερού), με έλλειψη υπόστεγου χώρου. Ωστόσο, ο πλούτος της βρύσης στον σχεδιασμό είναι σημαντικός από την άποψη της αρχιτεκτονικής ιστορίας. Εμφανίζει στις τρεις πρόσθιες όψεις της (πλην Δυτικής), ένα είδος αρχιτεκτονικά διαμορφωμένης πρόσοψης, από όπου και προβάλλονται οι κρουνοί. Από άποψη μεγέθους και διακόσμησης μπορεί να συγκαταλέγεται στα «μεγάλα μνημειακά» δείγματα κρηνών στην Ελλάδα.

Χαρακτηριστική της κατασκευής είναι η τοξοστοιχία με αψίδες αλλά και οι δίδυμοι κίονες σε κάθε γωνία της. Η τοξοστοιχία με αψίδες που διαμορφώνεται μεεσοχές στις τρεις προσόψεις της (Ανατολική, Βόρεια και Δυτική)με ευρεία οξυκόρυφα τόξα και τρία ελάσσονα πάλι με οξυκόρυφα τόξα εσωτερικά στα τύμπανα τους. Το τετράγωνο σχήμα της παραπέμπει σε βυζαντινού τύπου βρύση ενώ στρογγυλό σχήμα είχαν οι περισσότερες οθωμανικές κρήνες. Τα σχηματιζόμενα οξυκόρυφα τόξα με κίονες παραπέμπουν σε δυτική μεσαιωνική κυρίως αρχιτεκτονική. Τα οξυκόρυφα τόξα χαράσσονται γεωμετρικά μέσω τμημάτων δύο κύκλων που τέμνονται στο μέσο του ανοίγματος που γεφυρώνουν.

Στις εσωτερικές αψίδες, οι ακριανές έχουν ως εξωτερικές πλευρές τμήμα της μεγάλης οξυκόρυφου τόξου αψίδας ενώ στην κεντρική αψίδα οι τρίλοφες που τη σχηματίζουν, τα τοξύλια του οξυκόρυφου τόξου στηρίζονται σε δύο κίονες με κιονόκρανα διακοσμημένα πάλι με σφηνοειδείς ρόμβους.

Στο εξωτερικό μέρος του τυμπάνου των και συγκεκριμένα στις γωνίες στο πάνω μέρος των τριών προσόψεων, διακοσμείται συμμετρικά με δύο ροζέτες (ημικυκλικά σφαιρίδια) εκατέρωθεν του λοβού του ευρέος οξυκόρυφου τόξου.

Η κάθε γωνία της κατασκευής ενισχύεται  από δύο δίδυμους κίονες. Συνολικά, την υδαταποθήκη την στηρίζουν οκτώ κίονες. Ο κάθε κίονας ξεκινά στη βάση του από τετράγωνο ευθυντήριο που επάνω του φέρει στρόγγυλο στυλοβάτη όπου εκεί εδράζει ο κίονας και καταλήγει σε κιονόκρανο διακοσμημένο με σφηνοειδείς ρόμβους. Η οροφή της κατασκευής φέρει διακοσμημένο επιστύλιο με ορθογώνια πλακίδια και γείσο που είναι διακοσμημένο με ανάγλυφες πριονωτές σχήματος γραμμές. Ενώ επάνω σε αυτή και σε κάθε γωνία τοποθετηθήκαν τέσσερα σφαιρίδια.

Στο πάνω μέρος της βόρειας πλευράς διακρίνουμε να εξέχει μια πολύ μικρότερη δεξαμενή. Η δεξαμενή αυτή χρησιμεύει ως χώρος ανάπαυσης του νερού  ώστε να «ξεκουράζεται» το νερό και να κατακάθονται τα όσα στέρεα αυτό περιέχει.

Η υδαταποθήκη είναι κατασκευασμένη από πωρόλιθο και οπτόπλινθους με ασβεστοκονίαμα και άμμο ως συνδετικό υλικό ενώ εξωτερικά φέρει επίστρωση με σοβά.

Στην τρείς προσόψεις της (Ανατολική, Βόρεια, Νότια) στη βάση από τις κρήνες υπάρχουν χτισμένες «γούρνες» οι οποίες γέμιζαν από το νερό τους.

Η μαρμάρινη κτητορική πλάκα βρίσκεται στο υπερκείμενο τύμπανο της ανατολικής πρόσοψης η οποία και βλέπει προς την πλατεία του χωριού.

Γλύτωσε την κατεδάφιση και αναδείχτηκε

Τις τελευταίες δεκαετίες του περασμένου αιώνα, όπως συνέβη και στην υπόλοιπη Ελλάδα, άλλαξαν οι νοοτροπίες. Η παλιά βρύση στην πλατεία της Μεθώνης, όπως τη λέγανε οι ντόπιοι, κάποια στιγμή κόντεψε να θυσιαστεί (κατεδαφιστεί, για να κτιστεί σε άλλο σημείο) στον βωμό ενός κακώς εννοούμενου εκσυγχρονισμού για τον οποίον ισοπεδώθηκαν αρκετά αξιόλογα παλαιά στοιχεία και κτίσματα. Το γενικότερο ρεύμα ανανέωσης συμπαρέσερνε κάθε μορφή που μαρτυρούσε προγενέστερη δραστηριότητα. Ευτυχώς, οι πλειονότητα των κατοίκων της Μεθώνης θεώρησαν πως η βρύση είναι στοιχείο εξοπλισμού του χώρου το οποίο σχετίζεται με την ιστορία της ύδρευσης και τα κοινωνικοοικονομικά δεδομένα του παρελθόντος της. Αποτελεί το δικό τους κομμάτι ιστορίας, πολύτιμη μαρτυρία που πρέπει να διατηρηθεί και να αναδειχθεί. Η ανάδειξη και ο καλλωπισμός της βρύσης αποτέλεσε μονόδρομο, έτσι ο Σύλλογος Εθελοντών του χωριού και οι τοπικοί άρχοντες συνέβαλλαν ώστε να συντηρηθεί (2014), να αναδειχτεί και να συνεχίσει να αποτελεί αναπόσπαστο μνημειακό κομμάτι του περιβάλλοντος χώρουτου Ι. Ναού και της ανακαινισμένης πλατείας της Μεθώνης.

Αξιοθέατο Αρχιτεκτονική κληρονομιά

Η υδαταποθήκη με τις κρήνες της αποτελεί ένα σύμβολο της Μεθώνης Πιερίας και προβολή της ιστορίας του τόπου. Δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι η βρύση αποτελούσε άλλα και εξακολουθεί να αποτελεί ένα ιστορικό αξιοθέατο, ένα στολίδι και ταυτόχρονα συστατικό στοιχείο της πλατεία. Μια ματιά στις ασπρόμαυρες φωτογραφίες που έβγαζαν οι κάτοικοι μπροστά στην βρύση, όπως και να αποτελέσει θέμα σε καρτ ποστάλ της δεκαετίας του 80 (Φωτ. 9) μας το επιβεβαιώνει. Ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του χωριού, που στις μέρες μας συχνά είναι αγνοημένο από τους περισσότερους επισκέπτες της.

Το κτήριο που δημιουργήθηκε στα μέσα του μεσοπολέμου του περασμένου αιώνα και παρά το πέρασμα του χρόνου, φαίνεται να μην έχει χάσει τίποτα από την αίγλη του. Αποτελεί ένα πολύ ενδιαφέρον κτίσμα, σημαντικό για τη μελέτη της Αρχιτεκτονικής, που έχει συνδεθεί ανεξίτηλα με τη ζωή και τις μνήμες των κατοίκων της περιοχής. Όλα αυτά σε κάθε περίπτωση μπορεί να τα διαπιστώσει ο σημερινός επισκέπτης της.

Σήμερα η βρύση μπορεί να μην συμβάλει στην ύδρευση του χωρίου όπως τα παλαιότερα χρόνια, καθώς έχουν εγκατασταθεί σύγχρονα δίκτυα ύδρευσης, είναι ωστόσο μια πολύτιμη πολιτιστική κληρονομιά. Εξακολουθεί όμως και σήμερα να αποτελεί σημείο αναφοράς και συνάντησης των κατοίκων της όποίας οι παρέες μπορούν να απολαμβάνουν ένα τσιπουράκι. (Φωτ. 10) Η προσανατολισμένη κρήνη της Μεθώνης Πιερίας είναι ένα μνημείο που όπως αναφέρει και ο νυν πρόεδρος της κοινότητας κ. Αντώνης Μπούμπουρας ¨ Με συγκίνηση μας θυμίζει τα Ελληνόπουλα που ξενιτευτήκαν¨ (Φωτ. 11).

Ευχαριστίες

Οι ιστορικές πληροφορίες που αφορούν την κατασκευή της δεξαμενής προέρχονται από τα πρακτικά του Κοινοτικού Συμβουλίου Μεθώνης και τις αποφάσεις αυτού το έτος 1930. Για να πραγματοποιηθεί η έρευνα, πολύτιμες πληροφορίες δόθηκαν από τον νυν πρόεδρο της κοινότητας Μεθώνης Πιερίας κ. Αντώνιο Μπούμπουρα όπως και βιβλιογραφικό υλικό από το βιβλίο του «ΜΝΗΜΕΣ – Στιγμές μιας εποχής, στιγμές ανθρωπιάς» Κατερίνη 2014. Επίσης βοήθεια πρόσφεραν με φωτογραφικό υλικό και πληροφορίες, οι κάτοικοι της Μεθώνης Πιερίας, κ. Αμφιλόχιος Καρακάσης, κ Ιωάννη Μωυσίδη, κ Αθανασιάδη Λάζαρο, κα. Ιφιγένειας Παμπόρη και φωτογραφικό υλικό από τον ιστότοπο κοινωνικής δικτύωσης (f.b.) «ΜΕΘΩΝΗ ΠΙΕΡΙΑΣ».

Βρισκόμαστε σε μια απολύτως καθοριστική εθνική καμπή. Η οργή, ο θυμός, η απογοήτευση και η παραίτηση κυριάρχησαν στα χρόνια της Πρωτογενούς Κρίσης και ενώ είχε διαφανεί το ‘‘φως’’, με βάση όσα έγιναν και ακολούθησαν από τον Ιανουάριο του 2015 και μετά η Χώρα ζει σήμερα, στα πλαίσια της Δευτερογενούς Κρίσης, ερεβώδες αδιέξοδο. Η παρούσα Κυβέρνηση φόρτωσε στον ελληνικό λαό 100 δις ευρώ πρόσθετο χρέος, δύο αχρείαστα Μνημόνια, μέτρα 5,2 δις ευρώ για το 2019 και 2020, υψηλά πλεονάσματα μέχρι το 2060 και δύο τουλάχιστον χρόνια ύφεσης.